Ademović je Garapliji tvrdio da državni vrh preko Herende nabavlja drogu!?

“Puška koja se u prvom činu drame nalazi na zidu, u zadnjem činu će opaliti”, veli dramaturško pravilo. Sukob bošnjačkih službi i paraslužbi isplivat će na svjetlo dana tokom slučaja Garaplija, piše “Slobodna Bosna” u nastavku teksta od 10. septembra 1998. godine te dalje obrazlaže:

Ulazni podaci

Edin Garaplija, pripadnik AID-a, je presudom Kantonalnog suda u Sarajevu osuđen na kaznu zatvora od 13 godina zbog otmice i pokušaja ubistva Nedžada Herende. Nakon hapšenja, Garaplija je dobio naredbu od pretpostavljenih da se brani šutnjom, jer bi drugačija odbrana – kako su mu objasnili – predstavljala povredu državne tajne.

Garaplija je radio u SDB-u, kasnije AID-u, gdje ga je uveo Mustafa Hafizović, visoki dužnosnik SDA. Hafizović ga je upoznao sa Asimom Dautbašićem, radnikom AID-a. Garaplija je brzo napredovao i došao je na čelo Odjeljenja za borbu protiv terorizma. Tajnost rada i hijerarhija u službi je bila takve prirode da je jedino direktor AID-a Kemal Ademović mogao izdavati naređenja.

Ovo odjeljenje je, pored borbe protiv terorizma, imalo zadatak da otkrije i grupu srpskih agenata, KOS-ovaca, koja je bila ubačena u državni vrh BiH i AID. Jedan od zadataka su bila i “ofanzivna djejstva” prema hrvatskim političarima u BiH, u prvom redu prema Krešimiru Zubaku. Garaplija je bio direktno odgovoran Ademoviću i jedino je od njega primao naređenja – pisala je, među ostalim, “Slobodna Bosna”.

Dalje se navodi da je tako Ademović Garapliji i njegovoj grupi početkom 1996. dao ulazne podatke o terorističkoj organizaciji zvanoj “Ševe”.

– Kemal Ademović je preko Nedžada Ugljena došao do spiska 12 osoba, pripadnika “Ševa”, i predočio ih Garapliji. Garaplija je sugerisao da njegova grupa odmah uhapsi dvojicu iz te grupe za koje je postojalo najviše dokaza čime su se bavili, ali Ademović nije dozvolio. Predložio je da se “obradi” Nedžad Herenda kao najaktivniji član grupe.

Prioritetni zadatak

Garaplija je obaviješten i o izvjesnom Kuloviću, inžinjeru koji je projektirao injekciju sa oprugom koja se puni cijankalijem i izaziva trenutnu smrt, te o doktoru Ilijasu Dobrači koji kao sudski vještak daje lažne nalaze za sve akcije koje urade “Ševe”, prikazujući ubistva kao da se radi o prirodnim smrtima. Ademović je kao prioritetni zadatak naveo da se obradi Herenda jer je on najaktivniji član grupe.

Prema podacima predočenim Garapliji, državni vrh preko Herende nabavlja drogu koja se dila po Sarajevu i drugim gradovima – tvrdili se, također, u tekstu “Slobodne Bosne” iz septembru 1998. godine.
“Ševe”: Od specijalnog oružja, preko masakra u Domu policije, do iznošenja ukradenog novca i donacija

– Ademović obavještava Garapliju da su “Ševe” početkom maja 1992. godine likvidirale 12 civila u Domu policije u Sarajevu, polili benzinom i zapalili. Obavijestio ga je također da su pripadnici “Ševa” iznosili novac ukraden u Bosni i donacije za pomoć BiH te ih prebacivali na Cipar i u Austriju, u čemu im je pomagao Hajrudin Šuman, bivši direktor PTT BiH, prikazujući da se u Austriji plaćaju poštanske markice – tvrdila je, između ostaloga, “Slobodna Bosna” u septembru 1998. godine.
Herenda uživao i povjerenje Bakira Izetbegovića

– Herenda je uživao najveće povjerenje državnog vrha i bili su mu naklonjeni Izetbegović, Ganić, Komšić, kao i Bakir Izetbegović. U informaciji o “Ševama” navedeno je da su im baze u Velešićima i na Koševu, a Garaplijinoj grupi su data uputstva da Herendu liše slobode kao ovlaštena službena lica. U grupi sa Garaplijom su bili Haris Pezo, Refik Muran, Hasan Pervan, Esad Čančar i Kemal Čopra. Čim su Herendu uhapsili, odnosno priveli na informativni razgovor oko njegovog djelovanja u “Ševama”, po Ademovićevim uputstvima vršili su njegovo magnetofonsko i video-snimanje – piše u tekstu “Slobodne Bosne”.

(Nastavak feljtona donosimo u ponedjeljak)

Autor: E. D. A.